TOPONIMIA DE MARÍN de ELIXIO RIVAS QUINTAS
O obxecto, os nomes de lugar, existe en calquera punto en que a pegada do home asentara. Poucos lugares da Terra, sen embargo, presentarán tal plétora por km.2 como Galicia. Se os chamados topónimos maiores sobrepasan os 35.000, os coñecidos por menores e que en nada difiren intrinsecamente dos outros, deben de ser o millón e medio. Descontada a lingua común, non temos acervo de tal consideración en ningún outro aspecto da cultura. E é tanto máis importante o examinalo sen demora, canto que, en transo de perderse, se trata da palabra do home, reflexo e suma da súa alma, e manifestación do seu paso por esta terra galega. É unha pegada estereotipada que se borra día a día; sen a toponimia prerromana, quedariámonos, de súpeto, sen un monumento arqueolóxico tan importante como as mesmas mámoas e castros.
Escollín como obxecto concreto de estudo toponímico, o Concello de Marín. Calquera retallo de Galicia cumpriría a mesma fin. Ademais de razóns de estancia Marín ofrecíanos certas posibilidades como zona recortada.
Colocámonos ante a paisaxe facendo abstracción do presente. Os nomes de lugar supoñen ao home con todos os seus traballos, enfrontado a un anaco de terra. Ha de chamala por un nome para entenderse e ata para expresar as súas ideas e sentimentos; e non o fai por azar. Será expresando as súas calidades físicas: sería reflectindo un momento histórico con el relacionado; será dándolle o seu propio nome humano como documento de posesión... Ao fin e ao cabo sempre existe unha razón suficiente. A partir de aí, haberá un diálogo continuo coa terra concreta, pronunciada pola palabra e aberta e acariñada pola man.
Método
Se en todo xénero de investigación é necesario o método, máis aínda nun estudo como o que nos atinxe, marcadamente conflitivo e desputado, no que a necesidade non existe e no uqe as probas, por válidas que parezan, non conclúen.
Recollemos e confrontamos todo o material toponímico de Marín co Catastro e cos habitantes. É imprescindible operar sobre realidades; o demais sería unha entelequia. Visitamos os lugares precisos, supoñendo ante as súas características e nome, o proceso denominador do impoñente. De aquí que, o primeiro en cada artigo estudado, sexa a decrición somera, pero suficiente, da súa orografía. Na ansia de chegar á forma orixinal, recolléronse nos documentos locais as formas deses topónimos a través do tempo, axudándonos de formas paralelas noutras zonas.
Unha vez repasado todo o elenco de topónimos locais, á vista da fenomenoloxía, fanse constar conclusións de carácter lingüísticos.
Xeografía local
O concello de Marín está encravado na península do Morrazo, promontorio saínte das Rías Baixas, provincia de Pontevedra. Ten 40,50 Km., limitando ao Leste co concello da capital. O seu chan é, en xeral, montañoso; incluso os vales son moi desiguais. As entidades de poboación, a excepción de Pastoriza, localízase nun anfiteatro vertebrado ao redor do pequeno monte Penizas, con dúas correntes principais, de curto caudal e curso; ríos Neibó e Lameira. Bordean o termo os montes: A Serra, Pedra Longa, Gagán, Formigoso, Monte Branco e Monte Castelo- O Formigoso con 519 mts. É o máis alto.
A capitalidade do concello, Marín, está a nivel do mar, ocupando a cuncha terminal do val, entre Estribela e Monte Pesqueira. O val é fértil e ben regado. Crece o millo, hortalizas, legumes, forraxes; a vide, árbores froiteiras. Os montes, agás o Monte Branco ou Calvo, cóbrense do arborado, pino e eucalipto sobre todo. Antes foron toxo en alturas e carballo e sobreira en ladeiras e cavorcos. A constitución do terreo é granítica, A constitución do terreo é granítica. A costa, rochosa, ten oito kms.. de longo. .irregular, con saíntes e abundantes praias. O Porto de Marín é importante; tráfico de pesca.
O réxime de poboación é disperso, cubrindo as casiñas vales e ladeiras. son sete as parroquias; ultimamente, a cabeceira dividiuse en dúas, creándose a sufragánea de Cantodarea. todos os lugares están comunicados por estrada. Suma o concello uns 22.000 habitantes Marín, a capital sobre 11.000.
A presenza da Escola Naval Militar en Marín fíxose notar en moitos aspectos da vida, nos últimos corenta anos.
Algo de Historia *
Creo necesario, para facer este estudo toponímico, deixar constancia do desenvolvemento histórico que afectou á zona. Isto e, aínda máis, a intrahistoria, as vivencias, clima e ambiente en que nacen os nomes de lugar. O segundo aparece, en canto posible, en cada un dos artígos. O primeiro, aínda que en liñas moi xerais, apuntarémolo a seguir. podemos dividir o tema en dous grandes etapas:
a) Antes de Roma.
b) Despois de Roma.
(* Nunha próxima entrada abordaremos este apartado por enteiro)
Entidades de Poboación
Todo o termo sobrepasa os 20.000 habitantes. Os datos que temos do pasado son Ano 1831, 3.814 hab.; ano 1849 8 madoz), 5.659; ano 1894, 8.804; ano 1935 ( Alv. Limeses) 10.702; ano º973, 21.500. Os lugares son:.
Marín (capital) Santa María do Porto, vila, 11.000 hab. e barriada de Cantodarea.
Ardán, Sa. Ma., parroquia, 1700 hab. e lugares de: Cabodevila, Casás, Igresario, Malvido, Moledo, Pastoriza, Pazo, Picotes, Teoira, vilaseca, Xermade, Xuncal. Non aparecen como entidades, pero existen, ademais: Os caños, Monte Porreiro e Resille xa en parte de Cela.
Campo, Sa. Ma.do-, sufragánea, 240 hab., con O Ameal, oubiña, a Rúa nova(parte), Sobreiras.
Marín, San Xián, parroquia, 2500 hab., con Arealonga, A Bouza, O Carballal, O Carregal, O Casal, Cidrás, Coirados(embebido en Marín-Porto) A Grela, Igresario, A Laxe, Macenlle(alias Vista Alegre), A Moreira, O Outeiro, Pardavila, A Pena e Caeiro, A Porteliña,A Roza, A RúaNova (parte).
Mogor, San Xurxo, Parroquia, 1200 hab., con Bagüín, Mogor, O Monte, O Outeiro, A Porteliña (parte) e As Sete Espadas.
Piñeiro, Santomé, parroquia, 1.160 hab. con Allariz, Cadrelo, Cernello, A Esperela, O Frxón, O Igresario ou Piñeiro, Miñán, O Pereiro, O Pozo, Silvestre, A Troncosa.
Seixo, Na. Sa. do Carme, parroquia, 2.000 hab.con Aguete, Bexe, O Castro, O Con, Currás, Loira, O Montecelo, Seixo, Soaxe (unido a Seixo), A Torre, A Vrea.